Op 10 september 2020 was ze daar… onze dochter, ons zonnetje: Lucie ♡

Vandaag is het 10 oktober en is Lucie dus al een maand oud/jong. Wow, wat zijn de dagen voorbij gevlogen, en wat zie ik ze elke dag een beetje liever. Een ideaal moment om even terug te blikken op de dag dat ons leven veranderde…

Op naar het ziekenhuis

We wisten al een tijdje dat de bevalling mogelijks moest ingeleid worden… door de SUA (lees: afwijking aan de navelstreng) was ons #minidna altijd al een lichtgewichtje. En naar het einde van de zwangerschap zou ze mogelijks niet meer voldoende voeding krijgen.

 

Ik wist niet helemaal wat mij te wachten zou staan bij zo’n ‘inleiding’. Wat ik wel sinds twee dagen vooraf wist is dat we op 9 september (een weekje voor de uitgerekende datum) tussen 19u en 19u30 met stevig gevulde ziekenhuistas verwacht werden in het UZA. – Lees: Dat was het meest zotte/stresserende/spannende autoritje van mijn leven! – Ik wist dat mijn gynaecologe Dr Hosseini (the best!) rond 20u zou langskomen en een ‘ballonnetje’ zouden plaatsten om de ontsluiting en dus ook de bevalling op gang te brengen. En ik wist dus ook dat ik op 10 september zou bevallen. Voor de rest moest ik (op raad van de gynea) mij gewoon laten leiden. Zo gezegd, zo gedaan.

Bevalling inleiden

Iets na 20u werd zoals afgesproken het ballonnetje geplaatst en moest ik een half uur aan de monitor om de reactie van mijn lichaam en vooral die van de baby af te wachten. Dat liep niet echt zoals gehoopt en een half uurtje monitor werd door een onregelmatige hartslag van ons babytje een uur en dat uur werden er 2, en 3,… tot de pediater ’s nachts besliste om het ballontje al vroegtijdig te verwijderen. Alles zou zo iets langer duren (want ontsluiting zou dus zelf moeten verder zetten) maar het was wel beter voor de baby. Met stip op één het belangrijkste.

Good to know: De bevalling lijkt veel langer te duren bij een inleiding, maar eigenlijk is dat niet persé zo. Je gaat gewoon vééééél sneller binnen in het ziekenhuis dan andere vrouwen. (Je kent de verhalen wel van vrouwen die naar huis gestuurd worden van het ziekenhuis omdayt ze nog niet voldoende ontsluiting hebben…) En ja, daardoor lijkt je bevalling misschien wel extra lang. Moet je dus ook ingeleid worden? Niet te veel over nadenken, gewoon focussen op dat wonder dat er aan komt!

De volgende dag was er eentje van wachten, een beetje netflix kijken, een paar mails beantwoorden (en in het geval van Dimitri nog een team presentatie bijwonen. Jaja, van in de verloskamer, haha!). Traag maar zeker (met 1 cm per uur ongeveer) kwam alles op gang…  Samen met de weeën kwam ook de pijn. Ik had vooraf wel al beslist dat ik voor epidurale verdoving zou kiezen. Maar ik had geen idee hoe dat zou verlopen.

En dus lag ik af te zien en te denken “Moet ik dat zelf vragen?” “Wanneer moet ik dat vragen?” “Ben ik niet flauw als ik dat nu al vraag?” “Zou de verdoving dan al uitgewerkt zijn tegen de bevalling“… Tot mijn gynaecologe vrolijk als altijd zei: “Seg Amylia, jij zou toch voor epidurale gaan, waarom vraag je dat dan niet?”  De dosis verdoving die ik kreeg was eigenlijk echt perfect, waarmee ik bedoel dat de pijn wel weg was maar ik wel nog perfect kon voelen wanneer er een wee kwam. So far so good…

Stress

Toen ik ongeveer op 7 cm ontsluiting zat begon de stress eigenlijk pas echt. Niet alleen was ik ongeduldig, zenuwachtig en emotioneel… maar ook ging de hartslag van ons meisje alle kanten op met onrustwekkende pieken. Er werd beslist om de baby voor de zekerheid ook inwendig te monitoren, via een schedel-elektrode die op het hoofdje geplaatst werd. Niet leuk allemaal, maar we werden echt goed opgevolgd door zowel mijn eigen gynaecologe als het team van het UZA.

Het ene moment zou alles nog een paar uur duren en ging Dimitri nog even wat halen om te drinken (hoera voor aquarius!) … en enkele minuten later kwam mijn gynaecologe en zei ze dat ik volledige ontsluiting had, we er eens aan zouden beginnen en vroeg ze waar Dimitri was. Help?! Toen Dimitri een minuutje later binnenkwam (oef!) was er even een hele rare sfeer in de verloskamer.

De hartslag van ons #minidna was nog steeds onregelmatig, er werd op de achtergrond gezegd om “alles klaar te maken voor een spoedkeizersnede”. Tegelijkertijd stelde een stagiaire mij vragen, een vroedvrouw was iets aan het uitleggen. Het werd me even te veel en ik geraakte in paniek. gelukkig had Dimitri dat gezien en zorgde hij voor een ‘pauze’ in deze situatie. (Zeg nu nog eens dat mannen niets kunnen doen tijdens de bevalling… HELD!) Waarop het even stil werd in de verloskamer en mijn gynaecologe de tijd nam om mij uit te leggen wat er allemaal gebeurde/stond te gebeuren. Kort samengevat was de boodschap: “Alles komt goed, maar als de baby er niet snel via de natuurlijke weg is moeten we andere stappen ondernemen. We doen alleen wat best is voor de baby. Nu gewoon alles geven en kei hard persen wanneer een wee hebt …”

 

Ons zonnetje Lucie

Ergens was ik op dat moment wel een beetje teleurgesteld. Mijn hele zwangerschap heb ik er alles aan gedaan om extra positief in het leven te staan (ondanks bv de hele corona-crisis). Omdat ik een positivo ben, maar vooral ook omdat ik écht heel erg geloof dat je je vibes de hele zwangerschap doorgeeft aan dat wonder in je buik. Dat was allemaal zo goed verlopen… En nu, net op die laatste momenten had ik zo veel stress en was ik zo bang… en vooral: had ons meisje het zo moeilijk. Anderzijds zorgde de duidelijke boodschap wel echt voor een klik in mijn hoofd. Dat moment was onbeschrijflijk, alsof een soort oerkracht het van je overneemt. Ik heb echt echt alles gegeven.

 

 

Het was donderdag 10 september, een prachtige nazomerse dag. De zon scheen echt recht op ons drietjes, langs de grote raam in de verloskamer naar binnen. En ja hoor, mede dankzij de steun van de allerliefste man en de hulp van een topteam was het vier stevige weeën later zo ver. Om 3u46 was ze daar, 2 kg 600 puur geluk… ons zonnetje LUCIE.

Hoe het voelde om haar in onze armen te houden? On-ge-loof-lijk magisch. Wat was ze mini, en mooi, en zacht, en schattig, en … perfect. Wauw, wauw wauw. Bovendien was ook de blik in de ogen van Dimitri iets dat ik nooit meer ga vergeten. Zo trots dat hij was op mij, op ons en natuurlijk vooral op ons meisje.

Mijn hart loopt over van liefde voor onze dochter en ons kersverse gezin. Ik zie hen elke dag liever en liever.
#gelukzakje #teamdnafeaturinglucie #lucielove en #lifeisaparty

 

x

Team DnA feat. Lucie

 

Ps: Bedankt

Bedankt voor de ontelbare gelukwensen via alle mogelijke kanalen. We hebben ze niet allemaal kunnen beantwoorden maar hebben ze allemaal gelezen. You rock!