Zwanger tijdens de corona-pandemie
Eerst en vooral: net zoals “zwanger zijn” op zich voor iedereen zo ontzettend verschillend is… zo is dat des te meer wanneer het gaat over zwanger tijdens de corona-pandemie aka zwanger zijn in deze wel heel crazy periode. Voor sommige zwangere dames zal deze blogpost veel punten van herkenning hebben, en voor andere zal de ervaring helemaal anders zijn. And that’s okay!
Voor mij valt het eerlijk gezegd mee. Ik ben dan ook de ultieme positivo. Haha, ja als ik nu een goede eigenschap van mezelf mag opnoemen dan dan is het zeker dat. Mij zie je zelden of nooit slechtgezind, en probeer altijd het beste te maken van elke situatie. Het motto van mijn man is niet voor niets #lifeisaparty. In elke dag zit iets moois, en het is mijn missie voor mezelf (en onze missie als koppel) om dat er ook telkens proberen uit te halen. Of dat elke dag lukt? Wel, de ene dag al beter als de andere. Want natuurlijk is het niet allemaal rozengeur en maneschijn.
Er zijn een aantal dingen die ik echt heel moeilijk vind in deze periode. Gescheiden zijn van onze liefste f(r)amily staat daarin met stip op één. (Maar dat is wel bij iedereen zo denk ik?) En daarbovenop heb ik het toch ook moeilijk met het “reis-loos” zijn en de onzekerheid.
Gescheiden van f(r)amily
Ik heb het echt oprecht moeilijk met het gemis. Oh ik wil gewoon zo graag iedereen zien en knuffelen. Mijn familie, onze beste vrienden… Ik wil ons groot geluk kunnen delen met iedereen, zonder rem. Want daar zorgt deze crisis voor mij wel een beetje voor, een soort ‘rem’ op het mega enthousiast delen van dit wonder. Vandaar ook dat we de aankondiging maar wat vooruit bleven schuiven denk ik.
Andersom is het ook voor onze liefsten niet altijd eenvoudig. Ik herinner me nog levendig het eerste Facetime-gesprek met mijn Mamie (oma), met wie we normaal bijna elke week op stap gaan, aan het begin van de lockdown. Haar grootste bezorgdheid “nu zie ik mijn kleintje (lees: haar eerste achterkleinkind) niet”. Ik probeerde haar gerust te stellen, want dat kleintje was toen echt nog heel klein en zou nog een hele tijd veilig verstopt zijn. Maar het feit dat ze niet van dichtbij mijn buik zou zien groeien bezorgde haar toch veel verdriet. Heel moeilijk moment, maar ook een waanzinnig gelukzalig besef dat ons #minidna (dimitri&amylia) nu al zo veel liefde krijgt… ook al is het dan nog even van op afstand.
Mijn zwangerschap aankondigen op afstand, aan mijn papa, zussen en schoonfamilie was ook zo een struikelblok. Maar ook daar was het vooral het geluk dat de bovenhand nam. Sinds een dikke week weten jullie het allemaal en ondertussen kan ik de gelukwensen en lieve berichten niet meer op één hand tellen. You all rock!
Reis-loos jaar
Ok ok, reizen is een extra luxe en is niet persé iets dat levensbelangrijk is. Maar Dimitri en ik zijn geen thuiszitters. Vakantie en thuis zijn is voor ons geen goede combinatie. Dan zijn we namelijk gewoon altijd aan het werk. Jup, dat heb je zo met gepassioneerde mensen, haha. We waren dan ook altijd al pro’s in het spontaan (lees: last minute) boeken van reisjes.
Jah, en zo onbezonnen vertrekken is natuurlijk een pak minder eenvoudig met een kleine uk erbij. We zouden dit jaar dan ook nog elke maand een uitstapje doen, kleine en grote dingen. Op het lijstje stonden alvast Barcelona en New York, in maart en april. Twee reisjes die jammer maar helaas niet konden doorgaan door deze corona-crisis.
Vanaf zo ongeveer begin juli mag ik niet meer vliegen en dus is het zo’n 200% zeker dat we dit jaar niet meer zullen reizen. Maar goed, niet te veel getreurd… We maakten een hele hoop nieuwe plannen! We pakten de tuin grondig aan, ideaal voor een heerlijke staycation. Momenteel zijn ze bezig aan de badkamer en dan komt ook nog de babykamer aan bod. En we maken stiekem ook al plannen om, wanneer alles goed loopt én veilig is, gewoon met baby op stap te gaan. Anders zal het zeker zijn, maar wees er maar zeker van dat het leuk zal worden!
De onzekerheid
Kunnen we binnenkort weer samen zijn met iedereen die ons lief is? Mogen we elkaar dan ook stevig vastpakken? Mag ik nog terug gaan werken, zo met de trein in Brussel? Zie ik mijn collega’s nog voor ik met bevallingsverlof ga? Zal alles voorbij zijn in september? Zal ik bevallen met een mondmasker? Zullen kraambezoekjes raambezoekjes worden? Zal ons wonder zijn/haar eerste maanden alleen met ons doorbrengen, of zal het meteen al die liefde en aandacht krijgen die het verdient? …
De onzekerheid is groot en dat is soms moeilijk. Ik steek het op de hormonen aka hormonsters (ook al zei ik eerder dat ik weinig last heb van kwaaltjes) maar hier vloeit toch af en toe een traan. Vaak plots en spontaan, en altijd onvermijdelijk. Na een lief berichtje of telefoontje, bij het zien van een foto, na een echo, na het horen van het nieuws. Ik herpak me snel en veeg de tranen weg, want ik wil het liefst van al gewoon happy vibes delen met dat baby’tje in mijn buik. Maar ik zou liegen als ik zou zeggen dat het mij soms niet zwaar valt.
Verder hebben we het echt goed in ons kot. We zijn gezond, de baby doet het goed, we hebben meer dan voldoende om handen en genieten nog steeds van elkaars gezelschap (op sommige kleine momenten van ergernis na, haha! #ochaermemijnman). Zwanger tijdens de corona-pandemie valt dus voor mij al bij al zeker mee!
Ben jij ook zwanger? Of heb je vriendin/familielid die deze periode nu ook doormaakt? Dan ben ik heel benieuwd naar jullie ervaringen. Voor alle andere nieuwsgierigen, thanks a lot for reading!
X
Amylia
Pictures by Irmy photography
3 Reacties